Ë ‹ kuptimi ‹ FJALË

Ë I

1. Një nga zanoret e gjuhës shqipe dhe shkronja e tetë e alfabetit të saj, e cila shënon këtë zanore. Zanorja ë. Tingulli ë. Shkronja ë.
2. si em. f. Zanorja dhe shkronja ë. Ë-ja e madhe (e vogël). Ë-ja e dorës (e shtypit).

Ë II pj.

1. Përdoret zakonisht në fund të fjalive pyetëse për të përforcuar pyetjen. Ashtu mendon ti, ë? Atëherë kush duhet të përgjigjet për atë, ë? S'të vjen mirë, ë?
2. bised. Përdoret zakonisht veçan, kur kërkojmë të përsëritet një pyetje ose një mendim që nuk është dëgjuar mirë. Ë? Flisni edhe një herë ju lutem, se nuk e dëgjova
3. Përdoret zakonisht në fund të një fjalie kur shprehim habi, ironi, qesëndi, mospërfillje, zemërim, miratim etj.; a. Nuk do të vijë, ë? Nuk ta dha, ë?

Ë III pasth.

1. Përdoret zakonisht e përsëritur për të shënuar zërin që del kur qan një fëmijë a dikush tjetër ose kur rënkon një i sëmurë; ëh. Bënte ë, ë, ë.
2. Përdoret kur shprehim kënaqësi, miratim etj. ose për të përforcuar shprehjen e këtyre ndjenjave. Ë, sa m'u bë qejfi!
3. Përdorët kur kujtohemi papritur për diçka. Ë, po, m'u kujtua tashti.

Shih edhe: ëh ëhë ëma ëmë ënjt ëmbël është ëndet ëndje