Barkthatë mb. -
- Që e ka barkun të zbrazët, pangrënë; i uritur. Ishin barkthatë.
- Që nuk lind dot fëmijë, shterpë (për gruan). Grua barkthatë.
- si em. barkthatë, ~i m. sh. ~ë, ~ët. Njeri që vuan urie nga skamja, njeri i varfër e i këputur. U ngritën barkthatët në luftë.
- Përd. em. f. sipas kuptimit 2 të mbiemrit.