Bigaçe f.sh. - Shufër a copë prej druri ose prej hekuri, qe mbaron në një anë me një degëzim më dysh; degëzim më dysh, bigë; furkaçe. Dru (degë) më bigaçe. Bigaçja e llastikave (për të gjuajtur zogj). I vë bigaçe pemës. Ngarkoi barrën me bigaçe.