Bir m.sh. -
- Djali kundrejt prindërve të vet. Bir i vetëm. Atë e bir. Nënë (mëmë) e bir. Bir e bijë. Eja, bir i nënës! Bir punëtori (fshatari). Bir në shpirt djalë i adoptuar, bir i qasur. Biri im i dashur! Im bir. I biri biri i tij ose i saj. E shoqja e të birit.
- Djalë ose burrë në lidhje me vendin e lindjes ose me shtresën e vet shoqërore; djalë ose burrë luftëtar, që është pjellë e një lëvizjeje të madhe shoqërore a që është i lidhur me mish e me shpirt me vendin e me popullin e vet. Bir i malësisë. Bir i fshatit tonë. Bir i revolucionit.
- Përdoret për të thirrur një djalë a një burrë të ri nga një i moshuar, që e quan atë të afërt, si djalin e vet. Eja, more bir! Afrohu, biro!
- kryes. sh. Pasardhësit e drejtpërdrejtë, brezi i ri. Bir pas biri. Etër dhe bij.
- Pjellë mashkull e drejtpërdrejtë e një kafshe. Demat bij.
- I biri (burri) i botës përçm. shih te botë,~a. I biri i njerkës shih te njerkë,~a. I biri i vashës shih te vajzë,~a. Bot e bir shih te Bot. S'ka bir (zog) nëne thjeshtligj. s'ka asnjë njeri të aftë, s'është askush i zoti (për të përballuar diçka shumë të vështirë). Djalli (dreqi) me të birin thjeshtligj. shih te djall,~i. Qen bir qeni shar. shih te qen,~i 2.
bir