Britmë f.sh. -
- Zë i fortë, që nxjerr njeriu kur bërtet, thirrmë e fortë, klithmë; zëri që lëshojnë kafshët, ulërimë. Britmë e madhe (e fortë, e ngjirur, e çjerrë, shurdhuese). Britma e tufës. Lëshoi (një) britmë. Vuri britmën. Ia dha britmës.
- Shprehje e vrullshme e një ndjenje me zë a me pasthirrma; brohoritje. Britmë e gëzuar. Britma gëzimi (habie). E pritën (e përcollën) me britma.
- Zhurmë që krijohet nga zërat e disa vetave, kur flasin fort; zhurma që bëjnë dy ose me shumë veta kur zihen a kur shahen me zë të lartë. Britma kalamajsh.
- Thirrje, kushtrim; zhurmë që bëhet për një qëllim të caktuar. Lëshoi britmën dha kushtrimin.