Buf
I m.sh. -
- zool. Shpend grabitqar i natës, me kokë të madhe e të rrumbullakët, me sy të mëdhenj në ballë, me sqep të shkurtër e të kthyer, që rron ndër pyje e në gërmadha dhe që këndon natën sikur vajton. Bufi veshgjatë. Bufi veshshkurtër. Bufi polar. Buf kënete. Sy bufi. Sheh si buf. Rri si buf.
- fig. keq. Djalë a burrë me flokë të paqethur, të pakrehur e të shpupurishur; burrë i parruar prej shumë ditësh.
- fig. mospërf. Njeri i plogët e i trashë nga mendja; njeri matuf, i shushatur.
- përd. mb. bised. I plogët e i trashë nga mendja, matuf, torollak.
- Buf kënete shar. shih te kënetë,~a. Bufi i ngordhur shih te ngordhur (i, e). Me thonjtë e bufit shumë keq, shkel e shko, me këmbët e pulës. E di edhe bufi thjeshtligj. është fare e thjeshtë dhe e kuptueshme, s'ka nevojë të shpjegohet a të tregohet. Leshtë e ujkut, thonjtë e bufit fj.u. shih tek ujk,~u. Bufi mburr zogjtë e tij thuhet për atë që përpiqet të mburrë punën e vet edhe kur nuk vlen, shoshari shoshën e tij lëvdon.
II mb.bised. -
- I bëshëm e me faqe të fryra, bullafiq (zakonisht për fëmijët e të miturit). Vajzë bufe.
- I arrirë dhe i fryrë (për fiqtë). Fik buf.
- fig. keq. I plogët e i trashë nga mendja; matuf, i shushatur.
- 'shih bufkë 2. Pulë bufe.
- Përd. em. sipas kuptimit 1 të mbiemrit.