Bunacë f. -
- det. Det fare i qetë para ose pas stuhisë; gjendje qetësie e detit, pa erë e pa lëvizje të ujit; kund. burë. Det me bunacë. Fillon bunaca. Bie deti në bunacë.
- Ujë i ndenjur, ujë amull; ligatinë. Bunacë e keqe. Tokë bunacë.
- Errësirë e madhe natën ose kur koha është e vrenjtur; errësirë brenda në një pyll shumë të dendur etj. Bunaca e natës. Bunaca e pyllit. Ra bunaca.
- fig. Qetësi, kohë pa trazime; amulli. Çaste bunacë.
- përd. mb. Shumë i errët, i zi sterrë. Qiell bunacë. Natë bunacë.
- U bë bunacë