DENDUR mb.
1. Që përbëhet nga fije a grimca të shumta e të shpeshta; që i ka pjesët ose njësitë përbërëse shumë afër njëra me tjetrën; i shpeshtë; kund. i rrallë. Lesh i dendur. Mjekër e dendur. Bar i dendur. Grurë (misër) i dendur. Krehër i dendur. Sitë e dendur. Pëlhurë (triko) e dendur. Punim i dendur. Shkrim i dendur. Shi (breshër) i dendur. Dëborë e dendur. Pyll i dendur. Popullsi e dendur.
2. zakon. Që ndodhen shumë afër njëri-tjetrit (për sende të njëllojta); i shpeshtë; kund. i rrallë. Fije (vrima, vija) të dendura. Flokë të dendur. Bimë të dendura. Rreshta të dendur. Shtëpi të dendura. Qytete (fshatra) të dendura. Rrugë të dendura.
3. Që ka dendësi të madhe e përshkohet me vështirësi nga drita, i ngjeshur, i trashë. Re të dendura. Mjegull e dendur. Tym (pluhur) i dendur.
4. Që bëhet me ndërprerje shumë të shkurtra dhe shpesh, që ndodh shpesh, që përsëritet shumë herë, i shpeshtë; kund. i rrallë. Vizita (takime) të dendura. Sulme të dendura. Zjarr i dendur. Hapa të dendur. Pasime të dendura. sport. Rrahje të dendura të zemrës. Pyetje të dendura. Letërkëmbim i dendur. Përdorim i dendur.
5. fig. Që bëhet me veprime të njëpasnjëshme, në mënyrë të përqendruar e pa ndërprerje, i gjallë. Punë e dendur politike. Veprimtari e dendur.
DENDUR ndajf.
1. Me pjesët përbërëse a njësitë (fijet, bimët, shkronjat etj.) shumë afër njëra-tjetrës; kund. rrallë. E mbjellin dendur. I vendosën dendur.
2. Shumë herë njëra pas tjetrës, me ndërprerje të shkurtra dhe shpeshherë; shpesh; kund. rrallë. Vjen dendur. Shihemi dendur. Ndodh dendur. Përdoret dendur.