DIKU ndajf.
1. Në një vend të pacaktuar, në një vend që nuk e dimë ku bie, që s'ka rëndësi se ku është ose që nuk duam ta caktojmë me përpikëri; ndokund; në një vend çfarëdo. Diku malit (në fushë, përtej lumit). Diku larg (afër, rrotull, aty jashtë, përpara, lart, poshtë). Diku e bardhë, diku e verdhë. Diku mirë, diku keq. Punon (banon, rri, është) diku. Diku kishte shkuar. Do të dalim diku.
2. Ngandonjëherë, rrallë. Diku vjen (duket, del).
- Deri diku deri në një farë mase a shkalle, deri në një farë pike.