DITËZI mb.
1. Që ka pësuar një fatkeqësi të madhe, që i kanë vdekur të afërmit dhe ka mbetur i shkretë, derëzi; që s'e ka gëzuar jetën, që s'ka parë një ditë të bardhë, fatzi, fatkeq; mallk. që e pastë jetën të zezë; kund. ditëbardhë. Grua (nënë) ditëzezë.
2. Përd. em. sipas kuptimit të mbiemrit. Ç'e gjeti, ditëzinë! Ik, or ditëzi!