DREJTQËNDRIM m. usht.
Qëndrimi me këmbë të bashkuara, me duar të shtrira, gati të puthitura pas trupit e me gishtat të mbledhur në gjysmëgrusht, me kokën lart, që merret kur raportojmë për diçka, kur dëgjojmë një urdhër, kur bëjmë roje nderi ose kur nderojmë kujtimin e dikujt. Drejtqëndrim me (pa) armë. Merr drejtqëndrim. Mban drejtqëndrimin.