HALLALL m. bised.
- Diçka e lejueshme dhe e drejtë; diçka e fituar me punë e me djersë, diçka e merituar; kund. haram. Mori hallallin. E paç hallall! ur. Hallall të qoftë! ur. Mos përziej hallallin me haramin. fj.u.
- Njeri i mirë e i drejtë, njeri i mbarë. Hallalli i shtëpisë.
- si mb. ~, ~E. I mirë, i drejtë, i mbarë. Djalë hallall. Vajzë hallalle.
* Ia bëri hallall: a) ia dha me gjithë zemër; b) ia fali fajin, e ndjeu.