Fjalor Shqip

HEQËS I m. anat.

1. Eshtër e hollë, e gjatë dhe e lakuar, që bashkon kockën e gjoksit me supin; kocka e gjoksit të shpendëve, shpori. Heqësi i pulës. Ka thyer heqësin.
2. Kunji që bashkon shtizën e parmendës me zgjedhën; shtiza e qerres. Heqësi i parmendës. Heqësi i qerres.
3. bised. Ai që qëllon mirë me pushkë, qitës i mirë. Heqës i zoti.
4. bised. Kandar me bisht. E peshoj me heqës. E vë në heqës i vajti thika në heqës arriti në një gjendje shumë të vështirë sa s'durohet më; i vajti thika në kockë.

HEQËS II m.

1. Thikë e përkulur e me dy doreza, që përdoret për të gdhendur bishta sëpatash, kazmash etj., duke e hequr nga vetja. E gdhend me heqës.
2. usht. Kunj i vogël metalik, që e mban të larguar gjilpërën e shkrepjes nga kapsolla; këmbëza e pushkës që e tërheqim me gisht. Heqësi i pushkës. Heqësi i granatës. Heqësi i shkrepjes. Unaza e heqësit.
3. Rrjetë që përdoret për të zënë peshq duke e tërhequr në ujë. Hedh heqësin. Gjuaj me heqës.
4. krahin. shih HEQËS/E,~JA 5.
5. Ai që merret me heqjen e diçkaje në një punë (punëtori që heq tullat nga furra, ai që heq të brendshmet e bagëtive të therura etj.). Heqësi i tullave.
6. fin., vjet. Ai që kishte të drejtë të tërhiqte paratë në emër të dikujt, tërheqësi i të hollave; Heqësi i parave.

HEQËS III m.

1. Ai që u tregon udhën të tjerëve, udhërrëfyesi; vjet. ai që ndihmonte një kusar për të vjedhur ose një gjakës për të vrarë dikë, duke i dhënë njoftimet e duhura; kallauz. Heqësi i fshatit.
2. Ai që është në krye të vargut të valltarëve, ai që heq vallen. Heqësi i valles.
3. Dashi a cjapi që prin kopenë, përçor. Heqësi i kupesë (i tufës).

HEQËS IV m.

1. Heqkeqës. Heqësi e di të keqen. fj. u.

HEQËS V m.

1. Është në heqës dikush është duke dhënë shpirt, është në grahmat e fundit, po heq shpirt.