LATË I f.
- 1. Sëpatë e vogël me teh të gjerë, që përdoret për të prerë degë të holla dhe për të gdhendur e sheshuar trungjet, trarët etj., sëpatë marangozi, cakorre; sëpatë e madhe me qafë të gjatë. E latoi (e gdhendi) me latë. E çau trungun me latë.
- 2. Thikë e madhe, zakonisht me teh të gjerë e të harkuar, me të cilën kasapi pret mishin. Lata e kasapit.
- 3. Pjesa e metaltë e sëpatës, e kazmës etj., që është shpatuke dhe me teh. Lata e sëpatës (e kosës, e sqeparit, e shatit, e kazmës). I mprehu latin.
- 4. Trung druri i gdhendur, që përdoret për lëndë ndërtimi; send i latuar, latesë. Latë e fortë. Latat e shtëpisë.
- 5. Kllapë e gdhendur në dru. Latat e çeteles.
- Si lata, sëpata keq. njësoj janë, si njëri ashtu edhe tjetri. Kur shkoi lata, të shkojë edhe sëpata kur ikën pjesa më me vlerë, s'ke ç'e do tjetrën; ikën sytë, le të ikin edhe vetullat.
LATË II f.
- 1. Pjesë e një triske ose copë e vogël letre, zakonisht në trajtë katrore, e cila ka të shënuar sasinë e druve, të vajgurit etj. që mund të marrë një familje a një njeri. Latat e triskave. Latat e druve (e vajgurit). Latat e mensës.
- 2. Fletë e vogël, që i jepet shoferit së bashku me patentën për të ngarë një automjet, në të cilën i shënohen shkeljet e rregullave të qarkullimit dhe që në raste të rënda i merret si ndëshkim bashkë me patentën. Lata e parë (e dytë, e tretë). I bëri një shenjë në latë. I preu latën. Ia mori (ia hoqi) një latë.