MALLKOJ kal.
- Them për dikë fjalë të rënda, duke besuar se ato i ndjellin fatkeqësi a mjerim, shfaq dëshirën që dikë a diçka ta gjejë një e keqe e madhe, nëm; kund. bekoj. E mallkoi e ëma (i ati). E mallkoi rëndë. Mos e mallko djalin!
- lart. Dënoj rëndë e me gjithë shpirt dikë që më ka bërë një të keqe të madhe dhe që dua ta shoh të shkatërruar e të asgjësuar. Mallkuam armiqtë. Mallkuam tradhtarët.
- fet. E quaj diçka jashtë udhës së fesë, e quaj punë të djallit dhe i jap dënimin e perëndisë; e shkishëroj. Kisha ka mallkuar heretikët.
- bised. Shfaq hidhërim e pendim të thellë për diçka. Mallkonte veten. Mallkonte ditën që lindi.