PJEKË I f. vjet.
Vendi i takimit; pikëpjekje. E nxirrnin nusen në pjekë. etnogr. caktonin vendin e takimit për të marrë nusen krushqit.
PJEKË II f.
Pengojcë që i vihet kalit, mushkës etj. ndër këmbë që të mos largohet shumë nga vendi ku kullot dhe të mos bëjë dëme rreth e përqark. U vuri pjeka kuajve.
PJEKË III f.
Berr që piqet në hell.
PJEKË f. vet.
Qerpikët.