PËRVOJË f.
- Tërësia e njohurive, e shprehive, e aftësive etj., që fitohen në jetë e në punë; eksperiencë. Përvojë e madhe (e gjatë, e pasur, e çmuar, e mirë). Përvojë jetësore (në jetë, në punë). Njeri (punëtor, mësues) me përvojë. I ri pa përvojë. Ka fituar përvojë. Nuk u mungon përvoja. S'ka përvojë në këtë punë. Shkëmbim përvoje.
- Diçka që na ka ndodhur më parë, që e kemi provuar ose e kemi jetuar dhe prej së cilës kemi nxjerrë mësime; mësimi që kemi nxjerrë prej saj. Përvojë e hidhur. Flet (e di) nga përvoja.
- filoz. Tërësia e perceptimeve shqisore që fiton njeriu gjatë ndërveprimit të vet me botën e jashtme dhe që bëhen burim i dijeve për këtë.