SHENJTË mb.
- fet. Që i përket Zotit, fesë e adhurimit fetar, që vjen nga Zoti; që është i pajisur me hirin hyjnor, që ka fuqi hyjnore; që lidhet me shërbesat e me ritet fetare. Trinia e shenjtë Ati, Biri dhe Shpirti i shenjtë (në fenë e krishterë). Varri i shenjtë; sipas besimit të krishterë, varri ku është varrosur Krishti. Vendet e shenjta vendet ku sipas shkrimeve të Biblës ka jetuar e ka vepruar Krishti; vendet ku sipas fesë myslimane ka zhvilluar veprimtarinë e tij Muhamedi. Vend i shenjtë, vend ku, sipas besimeve fetare, ndodhet varri i ndonjë shenjti a i ndonjë njeriu që ia ka kushtuar jetën fesë, ku ka pasur ndonjë faltore të vjetër që, sipas besëtytnive, ka një fuqi hyjnore çudibërëse. Selia e shenjtë; selia e papës. Ati i shenjtë, papa. Shkrimi i shenjtë (librat e shenjtë) Dhiata e Vjetër dhe Dhiata e Re. Altari i shenjtë. Sende të shenjta. Rit i shenjtë. Njeri i shenjtë, njeri që sipas besimeve fetare, ia ka kushtuar jetën fesë dhe zbaton me përpikëri rregullat fetare, shërbëtor i Zotit.
- zakon. iron. Që merret si shembulli më i lartë i dëlirësisë e i pastërtisë morale, i virtytit e i ndershmërisë; që është i pamëkatë. Nuk është aq i shenjtë sa tregohet.
- fig. Që ka një vlerë a rëndësi të jashtëzakonshme dhe që për këtë arsye është i pacenueshëm e i paprekshëm; që të ngjall a të frymëzon një nderim të thellë. Trualli i shenjtë i atdheut. Kufijtë e shenjtë të atdheut. Flamuri ynë i shenjtë.
* Me frymën e shenjtë iron. si me magji, si me anë të një fuqie të mbinatyrshme.