SHIGJETË f.
- 1. Shtizë e shkurtër druri, e hollë e me majë të mprehtë ose me majë të metaltë, që hidhet me hark dhe që në të kaluarën përdorej si armë. Shigjetë me helm. E qëlloi (e vrau) me shigjetë. Shkon si shigjetë.
- 2. Rrip i metaltë, i hollë, i ngushtë e me majë të mprehtë, që rrotullohet rreth një boshti dhe që tregon vlera të ndryshme në një aparat matës. Shigjeta e peshores. Shigjeta e busullës.
- 3. Vijë me një kënd të ngushtë në njërin skaj, që shërben si shenjë për të treguar drejtimin e një lëvizjeje. Në drejtim të shigjetës. Ndiq shigjetën. Shënoj drejtimin me shigjetë.
- 4. Diçka e hollë, e gjatë dhe e mprehtë, që bie a futet diku. Shigjeta vetëtimash. Shigjetë bregdetare. gjeogr. ledh rëre që ndan një gji nga deti i hapur.
- 5. kryes. fig. Sulme të drejtuara kundër dikujt a diçkaje, fjalë të mprehta e therëse që thuhen kundër dikujt a diçkaje. Shigjetat e satirës. Lëshoi shigjeta (i drejtoi shigjetat) kundër dikujt a diçkaje.
- 6. vjet. Pjesa më e mirë e gjahut, të cilën e merrte gjahtari që e qëllonte i pari kafshën.
- 7. zool. Shigjetull.
- 8. Sovajka e avlëmendit.
- 9. përd. ndajf. Shumë shpejt, fluturimthi. Iku (erdhi) shigjetë.
- E ka syrin shigjetë (pushkë) dikush shih te PUSHK/Ë,~A.