VETIU ndajl.
- 1. Vetë, pa ndonjë shkak, shtytës a ndikim të jashtëm; vetvetiu, në mënyrë të vetvetishme. U rrëzua vetiu. U ndez (mori flakë) vetiu. Vdiq vetiu. U hap vetiu. Plaga u mbyll vetiu. Doli bari vetiu.
- 2. Në mënyrë të pavarur, duke mos u kushtëzuar nga diçka tjetër, objektivisht; vetvetiu. Materia ekziston vetiu.
- Del (vjen, kuptohet) vetiu (vetvetiu) shih te VETVETIU. E ka prej vetiu e ka nga natyra e tij.