Bark m.sh.
- Pjesa e trupit të njerëzve a të kafshëve, ku janë stomaku, zorrët, mëlçia e zezë dhe organe të tjera; pjesa e trupit të qenieve të gjalla nga gjoksi e poshtë, e kundërt me kurrizin. Bark i madh (i fryrë). Barku i lopës. Lëkura (cipa) e barkut. Fundi i barkut. Zgavra e barkut. Organet (muskujt) e barkut. Më dhemb (më pret) barku. Iu ënjt (iu fry) barku. E goditi në bark. I është rritur barku. Shtrihem në bark. Ka vënë (ka lëshuar) bark i është rritur barku nga dhjamët. I ra barku iu ul barku. Më vjen ujët deri në bark. Iu bë barku daulle (kacek, lodër). E bëri barkun katua (hambar). E bëri barkun pallaskë. E bëri barkun bic. Futet nën barkun e kalit. I vë një tullë të ngrohtë në bark. Iu thaftë lëkura e barkut! mallk.
- Stomaku e zorrët si organe ku hyn, qëndron e përpunohet ushqimi. Bark i ngopur (i pangopur). Me barkun plot (të zbrazët, bosh, esëll). E mbushi barkun (me bukë). I plasi barku (nga të ngrënët). Ngopi (fryu) barkun. E gërreu barku për bukë. S`ma do (s`ma nxë) barku. S`kishin gjë në bark. U mbiu në bark (një gjellë).
- Zgavra e poshtme e trupit të femrës ku është mitra, pjesa e brendshme ku zhvillohet pjella. 'Që në bark të nënës. Me bark të mbarë! ur. Fryti i barkut fëmija. Kanë lindur nga një bark. Ndrittë barku që e ka mbajtur! Shqiptarin nuk e ka nxjerrë lokja prej barkut, por huta prej çarkut. fj. u.
- Tërësia e fëmijëve që lind një nënë me një burrë; tërësia e të vegjëlve që pjell brenda një periudhe një kafshë ose gjithë vezët që bën një shpend a kandërr; pjellë. Barku i parë. Djalë i barkut djalë jo i gjetur. Familje me disa barqe. Motër e vëlla nga dy barqe. Fëmijë (vëllezër) të një barku. Barku i fundit fëmija i fundit.
- etnogr. Tërësia e fëmijëve që vijnë nga një nënë, si lidhje gjinie; tërësia e fëmijëve dhe e pasardhësve të një gjinie, gjiri. Bark i shtuar. Janë të një barku.
- fig. Brez. Bark pas barku. Kanë kaluar katër barqe.
- Sipërfaqja e përkulur dhe e harkuar e një sendi, faqja e fryrë e tij; pjesa e fryrë dhe e rrumbullakët e një ene e një voze etj. Barku i enës (i shtambës, i vozës). Barku i anijes. Barku i oxhakut. Mur me bark. Sharrë me bark. Lëshon (nxjerr, jep, bën) bark. I vë shishet bark më bark.
- Pjesa e zgavërt e një sendi, pjesa e brendshme ku futet diçka; gjiri, brendësia. Barku i furrës. Barku i malit (i minierës, i shpellës). Barku i tokës. Në barkun e shkëmbit.
- vet. nj. Mesi i një periudhe kohe. Në bark të javës (të muajit, të verës, të vitit).
- mjek. Sëmundje që shfaqet me dalje jashtë shpesh e hollë, diare; nevojë e hollë. Barku i keq (i lig) dizenteria. Barku i verës. E heq (i shkon, i vete) bark. Ka (del) bark. E zu barku. Të jep bark. Vuan nga barku. Ishte me bark. E lau (e griu) barku.
- fig. bised. Zemra; shpirti. Me gjithë bark. Me bark të plagosur. I kalbur në bark. S`ma do (s`ma mban) barku. Më iku barku. S'e kam atë bark. E ka barkun të gjerë. I ka hyrë frika në bark. Iu mbush barku me frikë. M’u prish barku. Më plasi barku! iron. M`u dogj barku! iron. Më dhemb barku për të. S'kam bark ta shoh. Më bëhet barku mal. M`u bë xhumbë në bark. Më këputet barku. Më qan barku. I hap barkun. Atë që të do barku! ur.
- Bark më bark