Bashkëtingëllor mb.gjuh. - Që përftohet kur ajri kalon një pengesë në organet e të folurit, zakonisht i shoqëruar me zhurmë dhe pa lëvizur tejzat e zërit (për tingujt e të folurit); që përbëhet nga bashkëtingëllore. Tingull bashkëtingëllor. Togje bashkëtingëllore.