Cik
I m.sh. -
- Pjesa e sipërme e anëve të një ene ose të diçkaje tjetër, buza. Cik me cik buzë më buzë, plot.
- fig. Koha kur diçka ka arritur zhvillim të plotë, gjendja kur diçka është në kulmin e vet, vlugu. Ciku i dimrit (i verës). Në cik të vapës. Në cik të rinisë. Në cik të pemëve.
- Cik më (për) cik pikë për pikë, as më shumë dhe as më pak, aq sa është e aq sa duhet; sa njëri dhe tjetri, barabar.
II m. -
- Hirrë që lëshon kosi ose djathi i njomë. Ciku i djathit (i kosit). Mbledh cikun. Lëshoi shumë cik.
- Pjesa që mbetet në nape, kur kullojmë një lëng të trashë; llurbë. Ciku i verës.
III kal. - Prek lehtë; prek, cek.