DASHAMIR m.
Ai që ia do të mirën dikujt a diçkaje; ai që e do dhe e përkrah dikë a diçka; mik; kund. dashakeq. Miq e dashamirë. Rreth e dashamirë. Dashamir i gjuhës (i letërsisë, i artit, i natyrës, i sportit). Dashamirët e Shqipërisë. Dashamiri im (ynë). Fjalë dashamiri. Me sy dashamiri.
DASHAMIR mb.
Mirëdashës; kund. dashakeq. Këshillë dashamirë.
DASHAMIRËSI f.
Të qenët mirëdashës, vetia e sjellja e atij që është dashamir, qëndrim miqësor, mirëdashje; kund. dashaligësi, keqdashje. Është plot dashamirësi. Sillet me dashamirësi. E priti (e trajtoi, e vlerësoi) me dashamirësi.