DOBIÇ m. thjeshtligj.
1. vjet. Fëmijë i lindur jashtë martese, kopil.
2. fig. Njeri i zgjuar, i gjallë, i shkathët etj.
3. keq., shar. Njeri i prapë e dredharak, mashtrues. Ua hodhi, dobiçi.
- E mbuloi dobiçin shih te MBULOJ. Ia la dobiçin (kopilin, doçin) në derë (në prehër) thjeshtligj. shih te KOPIL,~I. Ta vë (ta hedh) dobiçin (kopilin) në prehër thjeshtligj. shih te KOPIL,~I.