DËM m.
- Humbje në mjete, në sende a në njerëz që pëson dikush; diçka që prishet tërësisht a pjesërisht; dëmtim. Dëm i madh (i vogël). Dëme materiale (ekonomike). Dëmet e luftës. Dëmet nga shiu (nga breshri, nga përmbytjet). Dëme në njerëz. Vlerësoj (çmoj) dëmin. Pagoi (lau) dëmin. Doli me dëm. E shiti me dëm. Bëri dëm. Nuk patën dëme. I shpërblyen (i paguan) dëmet.
- E keqe që i vjen dikujt a diçkaje nga një shkaktar i jashtëm a i brendshëm, nga një veprim a nga një gjendje e caktuar, pasojë e keqe; kund. dobi. Demi i duhanit (i alkoolit). I bëri (i solli) dëm e dëmtoi. Ishte në dëmin tonë (e tyre). Nuk i bën dëm asnjë mize. Është (punë) pa dëm.
- përd. ndajf. Kot më kot, pa asnjë dobi; humbur. Shkoi (vajti, iku) dëm. E çoi (e shpuri, e hodhi) dëm.
* Për një pe, për një gjilpërë, shkoi dëm një gunë e tërë. fj. u. E bëri dëm dikë: e vrau.