MASHALLA I f. vjet.
- Monedhë ari ose argjendi që u vinin fëmijëve të vegjël në ballë gjoja për t'i mbrojtur nga syri i keq (sipas besëtytnive). Kujtonin se i mbronin fëmijët me mashalla e hudhra.
MASHALLA II f. vjet.
- Kuti teneqeje me hi e me vajguri, që përdorej për ndriçim; pishë a urë e madhe e ndezur. Ndiznin mashallanë. Rrugët ndriçoheshin me mashalla.
MASHALLA pasth. bised.
- Thuhet kur shprehim admirim e kënaqësi për një fëmijë të shëndoshë ose në përgjithësi për dikë a për diçka të bukur, të mirë e të fortë dhe duam që të mos merret mësysh. Mashalla, çfarë djali (çfarë vajze)! Mashalla, sa e bukur! Mashalla, sa qenkan rritur! Mashalla, sa shumë kokrra paska bërë molla! Nuk tha as "mashalla".
- përd. ndajf. Shumë mirë; shumë. Me shëndet ishte mashalla. Hëngri (fjeti) mashalla.
- Për mashalla përdoret zakonisht pas një foljeje për të shprehur një shkallë të lartë cilësie ose veprimi.