PLOTFUQISHËM mb.
1. Që ka fuqi a të drejta të plota për të vepruar, për të marrë vendime etj., që i janë dhënë fuqi të plota për të bërë diçka; fuqiplotë, i gjithëfuqishëm. Zot i plotfuqishëm i fateve të tij. Sundimtar i plotfuqishëm. Ishte (u bë) i plotfuqishëm.
2. si em. ~ËM, ~MI (i) m. ~ËM, ~MIT (të). Punëtor i policisë sonë popullore në një sektor, lagje etj. I plotfuqishmi i policisë. I plotfuqishmi i zonës (i krahinës, i rajonit, i qytetit, i lagjes).