Tabiat ‹ kuptimi

TABIAT m. bised. vjet.

Zakon; ves, huq. Tabiat i mirë (i keq). Kishte në tabiat. Ia dinte tabiatin. Fshat e zanat, derë e tabiat. fj.u. njerëz te vendeve a të familjeve të ndryshme kanë zakone të ndryshme.

Shih edhe: tabut tabak taban tabaka tabako tabaçinë tabu tabletë table