URATË f.
- fet. Lutje në të cilën prifti shprehte disa dëshira për besimtarët. Thoshte (mërmëriste) një uratë. S'bëhet vreshti me urata, po me shata e me lopata. fj. u.
- bised. Fjalë a shprehje që i thotë prindi fëmijës për t'i shkuar mbarë çdo gjë kur ndahet ose largohet, bekim; fjalë a shprehje falënderimi e mirënjohjeje për diçka. Urata e nënës (e babait, e gjyshit). Mori uratën. Kërkoi uratën. I dha uratën. Ka uratën e prindit. Paç uratën! ur. Ju pastë lënë uratën! përdoret për të ngushëlluar fëmijët, kur vdes një prind, zakonisht i moshuar.
- vet. nj. m. bised., vjet. Prift. Prisnin të vinte urata.
- vet. sh. Varg rruazash si tespihe që përdoreshin nga besimtarët katolikë kur thoshin ndonjë lutje në kishë a gjetiu. Bleu një palë urata. Iu këputën uratat.
* Na la uratën: a. vdiq; b. iron. u prish fare, humbi diçka. E mori ferra uratën: shih te FERRË. Hardhia e bën rrushin, ferra merr uratën fj. u. shih te HARDHI.