VETËDIJE f.
- 1. Aftësia që ka njeriu për të njohur e për të kuptuar botën që e rrethon dhe vetveten, për të gjykuar e vepruar në mënyrë të vullnetshme. Me vetëdije të plotë. Vetëdija e njeriut. Errësimi (turbullimi) i vetëdijes. Humbi vetëdijen. E bëri me vetëdije (pa vetëdije). Materia është parësore, vetëdija është dytësore.
- 2. Aftësia e njeriut ose e një grupi njerëzish, e formuar historikisht nga vetë jeta, për të kuptuar qartë qenësinë e vet, vendin e detyrën e vet në jetën shoqërore dhe për të mbajtur një qëndrim të caktuar në kushte e rrethana të ndryshme; ndërgjegje. Vetëdija klasore (kombëtare). Zhvillimi i vetëdijes shoqërore. Humbi vetëdijen. Rritet vetëdija politike e masave punonjëse.
- 3. Ndërgjegje. Vetëdije e pastër (e lartë). Punon me vetëdije.