DUARTHATË mb.
Duartharë.
DUARTHATË ndajf.
1. Pa pasur asgjë në duar; pa sjellë ndonjë dhuratë; duarbosh, duarzbrazur. Erdhi (shkoi) duarthatë. Mbeti duarthatë. E nxorën (e lanë) duarthatë.
2. fig. Pa mbaruar punë, pa ia arritur synimit a qëllimit, duarbosh. U kthyen duarthatë. Iku duarthatë.