HALLDUPÇE ndajf. bised., mospërf.
- Në gjuhën e halldupëve, osmanisht. Fliste halldupçe.
- Sipas mënyrës së halldupëve, ashtu siç bënin halldupët. Këndonte (vishej) halldupçe.
- fig. keq. Kot më kot, pa e menduar mirë diçka, kuturu; në mënyrë të trashë. Ia futi halldupçe. Fliste halldupçe.
- përd. mb. E tillë, siç e këndonin a e kërcenin halldupët. Këngë (valle) halldupçe.