VETËDASHËS m. vjet.
- 1. Ai që është i prirur për të vepruar sipas dëshirës a sipas vullnetit të vet, pa i pyetur të tjerët; ai të cilit i pëlqen vetja; egoist.
- 2. Ai që bën një punë me dëshirën e vullnetin e vet, ai që del vullnetar për të kryer një punë, vullnetar. Shkruheshin vetëdashës. U mblodhën vetëdashësit.