BEGATI f.
-
vet. nj. Të pasurit me shumicë të gjithçkaje; jetë me të mira të shumta e të qëndrueshme, mirëqenie, bollëk. Burim begatie. Në rrugën e begatisë. Sjell begati. Rrojmë në begati.
- edhe fig. Pasuri. Begatitë e tokës. Begati mendimesh. Begati zbukurimesh.