arsye f.sh. -
- vet. nj. Shkalla më e lartë e veprimtarisë njohëse të njeriut, aftësia mendore për të gjetur shkaqet dhe për të zbuluar thelbin e dukurive, për të shpjeguar ligjet e zhvillimit të natyrës e të shoqërisë; mendja në kundërvënie me ndjenjën. Arsyeja e ftohtë. Qenie me arsye. Zëri i arsyes. Jashtë arsyes. Dëgjoj arsyen.
- Aftësia për të menduar e për të gjykuar në mënyrë të shëndoshë, të menduarit në mënyrë logjike. Arsye e shëndoshë. Njeri me arsye. Flet (punon) me arsye. I bëj thirrje arsyes së dikujt. Humbet arsyen.
- Shkak ose fakt, që shpjegon a përligj një veprim; argument që sillet për të provuar diçka. Arsye objektive (subjektive). Arsye bindëse (e fortë). Për arsye shëndetësore. Për arsye pune. Për një arsye a për një tjetër. Mungon me (pa) arsye. S’ka arsye. Gjej arsye.
- Për arsye se... sepse, nga që, për shkak se... Nuk hante arsye shih te ha 13. I jap arsye dikujt